اردشیر بابکان در آغاز کار با خویشاوندان خود از طایفه بازرنگی و غیره مشغول زد و خورد شد و پیش از دست اندازی بەکرمان و سایر ولایات مجاور در فارس عشایر فارس را مطیع خویش کرد. در شاهنامه اشاره بەاین مصافها شده است.
سپاهی ز استخر بی مر ببرد
بشد ساخته تا کند جنک کُرد
چو شاه اردشیر اندر آمد به تنگ
پذیره شدش کرد بی مر بەجنگ
یکی کار بد خوار و دشوار گشت
ابا کرد کشور همه یار گشت
یکی لشگری کرده بد پارسی
فزونتر ز کُردان یکی دو بسی
یکی روز تا شب بر آویختند
سپاه جهاندار بگریختند
اردشیر پس از فرار بار دیگر بەکُردان شبیخون برد:
چو شب نیم بگذشت و تاریک شد
جهاندار با کُرد نزدیک شد
همه دشت از ایشان پر از خفته دید
یکایک دل لشگر آشفته دید
چو آمد سپهبد ببالین کـرد
عنان بارۀ تیز تک را سپرد
همه بومهاشان بتاراج داد
سپه را همه بدره و تاج داد
از این داستان بر می آید که کُردان در پارس بسیار بوده اند بحدی که در برابر پادشاە جوان و نیرومندی چون اردشیر مقاومت می کرده اند.
منبع ابیات:فردوسی-شاهنامه-پادشاهی اشکانیان
درباره این سایت